Door Erwin Bekkema

(Top)sporters zijn de grootste twijfelaars en bijgelovigen van onze samenleving. Meerdere studies zijn er al aan geweid en sportpsychologen raken er niet over uitgepraat. Evert ten Apel (de beroemde NOS-sportverslaggever) heeft zelfs een boek geschreven genaamd:” Bijgeloof in de sport”. Waarin hij allemaal anekdotes over bijgeloofsrituelen van beroemde topsporters beschrijft.

Neem Johan Cruijff. Voorafgaand aan de wedstrijd vond hij het fijn om zijn kauwgom op de helft van de tegenstander te spugen. Hij vergat het één keer, dat was tijdens de Europa Cup I-finale in 1969 tegen AC Milan en Ajax verloor toen met 4-1. Zo vertelt de Ronald van den Ing, materiaalman van de wielerploeg Jumbo Visma, dat hij het zadel van bepaalde renners soms maar 1mm hoger of lager moet zetten!
De koning van het bijgeloof is met recht Rafael Nadal. Flesjes water die hij gedurende zijn tenniswedstrijd drinkt, ‘moet’ hij in een  rechte lijn neerzetten. Toen een van zijn flesjes tijdens de Australian Open omviel, vroeg hij de ballenjongen hem weer recht te zetten. Daarnaast hij heeft nog meer rituelen tijdens de wedstrijd: niet over de lijnen lopen, aan zijn gezicht kriebelen en zijn kleding heel vaak rechttrekken.

Nu zijn dit allemaal persoonlijke zaken waarvan je denkt, leuk hoor, maar wat heeft dat met de midweek te maken? Nou… er zijn ook dingen gebeurd die twijfel dankzij één persoon bij andere topsporters enigszins weg neemt! De Argenteinse keeper Amando Carrizo 1945 – 1970 bijvoorbeeld. Vóór hem was er namelijk nog nooit iemand die überhaupt over keepershandschoenen had nagedacht. Totdat hij handschoenen aantrok. Iedere keeper (in spé) vond hem geweldig(!) en wou ook van die handschoenen om net zo goed te kunnen zijn als hij!
Dit brengt ons weer bij de druiven van Tjitske! Ons topsporthartje ging sneller kloppen dankzij de uitwerking van die druiven. Dat willen wij ook was de algemene gedachte en je raadt het al. Er waren dit keer druiven in overvloed! Echter was er ook weer die twijfel. Nemen we ze vóór de wedstrijd al of in de pauze? Gaan we ze eten of persen we er sap van? En wat doen we met het sap? Wacht je een paar jaar dan heb je een rood wijntje voor in de pauze… die topsportmentaliteit en bijbehorende twijfel bracht ons tot het besluit ze te bewaren voor de pauze.

Nu dan over naar de orde van de dag. Een geducht tegenstander van weleer wachtte op ons. En daar toch weer die twijfel. Oh, doet zij ook mee? En hij ook? Uitgaan van onze eigen kracht was dan wel het enige juiste devies van onze ervaren spelers. Geen twijfel meer maar gaan!
Jacob maakte aan alle twijfel helemaal een eind door direct van afstand de 0-1 aan te tekenen. Mid Fryslân antwoorde vrijwel meteen met de 1-1 en er ontspon zich een mooi duel tussen beide ploegen. Mid Fryslân nam het heft in eigen hand en liep uit naar een 3-1 voorsprong alvorens Marco iets terug kon doen van afstand.
Dit zelfde deden Annet en Erwin op hun beurt ook waarmee zij de stand op 4-4 gelijk trokken. Waarschijnlijk dacht Tjitske:”Dat kan ik ook!” en deed dat uiteindelijk om zo de voorsprong weer aan onze zijde te brengen. Met een mooie doorloopbal van Marco liep WW&F/KvL uit naar 2 punten maar echt loskomen lukte niet. Integendeel.
Zo richting de pauze had Mid Fryslân de stand volledig omgebogen naar een 8-7 voorsprong maar vlak voor tijd tekende Tom met een fraai afstandschot voor de 8-8 ruststand!

Eindelijk rust! Niet omdat we compleet uitgeput het veld afgesleept moesten worden maar… je raadt het al, Druiven!!! Met een toch een opzienbarende uitwerking tot gevolg. Marco, die dit keer uit het bakje van Tjitske mocht snoepen, scoorde binnen 8 seconden na de rust!!! (dus twijfelende topsporters onder ons, zie daar het bewijs!) Zou dit de opmaat zijn voor een “walk-over” in de tweede helft? Neen, is het antwoord. Deze snelle goal werd na een tijdje beantwoord door Mid Fryslân. Tom zag zich vervolgens genoodzaakt om via een afstandsschot beide ploegen weer op gelijke hoogte te schieten (10-10) maar het was Mid Fryslân die steeds net iets effectiever speelde dan WW&F/KvL. Gelukkig konden Tjitske en Esther elk met een benutte strafworp de ploegen in evenwicht houden qua score. Bij de 12-12 sloeg Mid Fryslân echter genadeloos toe en maakten 14-12.
Foute boel dacht eenieder die WW&F/KvL een warm hart toedraagt. Maar… het waren Esther en Tom die van afstand het vizier op scherp hadden en dit betekende 14-14. In de laatste 5 minuten drongen de blauw-gelen nog wel sterk aan maar na het eindsignaal werden de punten verdeeld.

Met een punt te weinig (vonden wij) maar met een bron van inspiratie voor een teamuitje(?) keerden we moe maar voldaan
huiswaarts…

P.s. Maken onze eigen Shiraz Migraine voor in de (sport)taz? Tijdens een workshop wijnen?
Of wordt wijn proeven? We weten het niet… dus toch weer even die twijfel die bij topsporters altijd heerst.
Maar de druiven smaakten heerlijk!

Strafworp door Tjitske
Strafworp door Esther